Uzun bir aradan sonra..

Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış.
Büyüğü Halil.
Küçüğü ise İbrahim…
Halil, evli çocuklu.
ibrahim ise bekârmış…

Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin…
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş.
Bununla geçinip giderlermiş…

Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
ikiye ayırmışlar.
İş kalmış taşımaya.
Halil, bir teklif yapmış…

İbrahim kardeşim; Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.
Peki, abi demiş İbrahim…
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye…

O gidince, düşünmüş İbrahim..
Abim evli, çocuklu. Daha çok buğday lazım onun evine
Böyle demiş ve
Kendi payından bir miktar atmış onunkine…

Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim. demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi.
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola…

O gidince, Halil düşünmüş..
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek diye..

Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.
Velhasıl, biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine…

Bu, böyle sürüp gider.
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile.
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki…

Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.
Şaşarlar bu işe…
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.

Bugün “Bereket” denilince, bu kardeşler akla gelir.
Bu bereketin adı: Halil İbrahim bereketidir..

Ya günümüzde..

Kalmamış kardeş mardeş..

Herkes çuvalından kendine çalar olmuş..

Bereketin çaldıkça çoğalacağını düşünür olmuş..

Bereketi verenin her şeyi gördüğünü unutmuş..

Bu ahlakın, Hak Teala’nın hoşuna gideceğini zanneder olmuş..

Bereketli olunca kendinden..

Bereketsiz olunca Allahtan bilir olmuş..

Hal böyle olunca..

Bugün “Halil ibrahim bereketinin”

“Halil ibrahim sofralarının” yerini..

Haram zadelerin itibarı almış..

Ne bereket kalmış..

Nede bereketli sofralar..!!