Kahkaha doyumluluğa, ciddiyet ise doyumsuzluğa neden olur.

Doyumluluktan uzak insan tatminsiz ve mutsuzdur. Birçok oyuncağı vardır ama yetmez. Daha da fazlasını ister ama onlara ulaşınca daha da mutsuz olur. Mutsuzluğun nedeni doyumluluktan uzaklaşmak, mutluluğun nedeni ise yetinmedir. İsteklerin peşinde, dünyevi hayata kendini kaptırmış insan doyumluluğu hissedemez çünkü dünyevi hayat doyurucu değil, yorucudur. Dünyevi hayat, insanı yaşatmaz; tam tersine öldürür. İstekler gerçekleşse bile art arda yenileri gelir ve kişinin içinde bir boşluk oluşur. Birey bu boşluğu yeni oyuncaklarla doldurmaya çalışır ama nafile; boşluk daha da büyür. İnsan bu boşluğa ne atarsa atsın boşluk onu yutar ve kişi doyumluluk nedir bilmez. Zira insanlar doğuştan yanlarında olan paha biçilmez masumiyet hazinesini unutmakta ve yakalanması mümkün olmayan servet gölgelerini kovalamaktadır.

Bununla beraber kahkaha doyumluluğa, ciddiyet ise doyumsuzluğa neden olur. Doyumsuz, ciddi insan uzlaşmaz olur ve tarzı daraltıcıdır. Doyumluluktan uzak kişilerin hayatı berbat, ciddiyeti ise iç karartıcı olur. Ayrıca uzlaşmaz, ciddi kişiler raks etmeyi de bilmezler çünkü yürekleri bunalım doludur. Onlar doyumluluktan uzak, açgözlü kişilerdir. İnançlara kapılmış zihin sürekli olarak düşlerle, umutlarla, hayallerle vs. Kendini avutur. Avuntular zamanla gerçeğin yerine geçerek bireyi oyalayabilir ama hiçbir zaman masumiyet dolu bir saadet ve doyum sağlayamaz. Gerçek şu ki yalnızca tekâmül sayesinde insanın hayatı bir bebek kadar masum olur. Masumiyet yoğunlaşınca birey rahatlar, ilgilenildiğini hisseder, değersizlik duygusu kaybolur, ihtiyaçlar karşılanır ve nihayetinde doyum hissedilir. Zira doyumluluk masumiyetin varlığına bağlıdır. Masumiyet yolunda birey herkesi kardeşçe sever, herkesle oyun arkadaşı olur ve enerjilerini paylaşır. Aslında hayattaki masumiyet filmi en başa sarılıp masumiyeti yok eden eylemler düzeltilerek yeniden oynatılmalıdır. İlişkiler masumiyet dolu olunca hayat da yenilenir ve doyumluluk kendiliğinden gerçekleşir.